افزایش سختی اصولگرایان به پزشکیان به بهانه وفاق ملی/ چالشی که شعار رئیس جمهور تشکیل کرد_خبررسان

روز قبل رئیس مجلس از رئیس‌جمهور خواست که در انتصاب مدیران به وفاق ملی پایبند باشد. حال با شدت گرفتن این انتقادات به نظر می‌رسد که مفهوم وفاق ملی به فهرست موضوعات چالش‌برانگیز اضافه شده است.

از نهم مردادماه که مسعود پزشکیان به‌طور رسمی دولتش را دولت «وفاق ملی» نام نهاد، تا امروز که بیشتر از یک ماه از اغاز به کار دولتش می‌گذرد، انتصابات دولتش با هجمه منتقدان روبه رو شده است‌. از انتصاب محمدجعفر قائم‌پناه به گفتن معاون اجرایی رئیس‌جمهور گرفته تا انتصاب فاطمه مهاجرانی سخنگوی دولت چهاردهم‌. در ادامه راه این‌بار نوبت به انتقادها از انتصابات مدیران میانی در دولت رسیده است. موضوعی که روز قبل به مجلس هم کشیده شد و با انتقاد صریح رئیس مجلس مواجه شد.

دراین‌بین ماجرای انتصاب محمدجواد ظریف به گفتن معاونت راهبردی رئیس‌جمهوری، خداحافظی او از دولت و برگشت مجدد او به دولت چهاردهم نیز جزء فرد دیگر از مجموعه فشارها به رئیس‌جمهور می بود که به نظر می‌رسد برای منتقدان هم چنان حل نشده باقی‌مانده است‌. هم چنان‌که روز قبل حمید رسایی، نماینده تهران در مجلس درتذکری شفاهی از برگشت محمدجواد ظریف به دولت انتقاد کرد.

اما جنس انتقادی که روز قبل در مجلس از سوی محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس درخصوص انتصاب‌های رده میانی هیات دولت صورت گرفت متفاوت است‌. او از رئیس‌جمهور خواست که در انتصاب مدیران به وفاق ملی پایبند باشد. قالیباف در نطق پیش از دستور خود با گفتن این که برای تعامل صحیح دولت و مجلس باید انتصاب‌های رده میانی هیات دولت نیز مطابق وفاق ملی صورت گیرد، اظهار کرد: همان گونه که رئیس‌جمهور بر الزام اعمال قانون در همه انتصاب‌ها اصرار دارند، مجلس نیز در کمیسیون‌های تخصصی بر حسن اجرای قوانین موضوعه به اختصاصی قانون نحوه انتصاب اشخاص در مشاغل حساس نظارت خواهد کرد. قالیباف ابراز امیدواری کرد که مطابق این رویکرد، مدیرانی باانگیزه، کارآمد، متخصص و معتقد به مبانی انقلاب در همه رده‌های مدیریتی انتخاب شوند، تا انتظارات ملت شریف ایران را برآورده سازند.

این انتقاد در حالی از جانب رئیس مجلس صورت گرفته است که روز ۳۱مرداد ماه، دولت چهاردهم با همراهی بی‌نظیر مجلس دوازدهم توانست همه‌وکمال راه اندازی شود و کار خود را اغاز کند؛ اتفاقی که به باور ناظران سیاسی بدون وفاق و همدلی قالیباف و پزشکیان با یکدیگر هیچ زمان رخ نمی‌داد.

اکنون اما به نظر می‌رسد درحالی که دولت تا این مدت حتی به نیمه راه خود نرسیده است، وفاقی که شعار و مقصد این دولت بوده، در اغاز ترک خوردن است؛ ترکی که می‌تواند ادامه راه دولت را شکننده و آن را از مسیر و هدفش دور کند. در واقع از سخنان روز قبل رئیس مجلس خطاب به رئیس‌جمهور می‌توان این چنین برداشت کرد که برخی از انتصابات این روزهای دولت مورد پسند موافقان دیروز پزشکیان نبوده تا آنجا که آنها را نیز وادار به تذکر کرده است‌.

منتقدان وفاق ملی چه افرادی می باشند؟

از همان وقتی که کمپین انتخاباتی مسعود پزشکیان اغاز به کار کرد، او از راه اندازی «دولت وحدت ملی» به گفتن شعار انتخاباتی‌اش منفعت گیری کرد. شعاری که بر از بین بردن اختلافات بنیادین بین جریان‌های سیاسی اصرار داشت. فعالان کارزار انتخاباتی او در همه سخنانشان اصرار داشتند که اصولگرایان و اصلاح‌طلبان باید همه در کنار هم در دولت پزشکیان وجود داشته باشند. پزشکیان نیز طی مناظرات انتخاباتی‌اش چندین دفعه با گفتن این که با دعوا نمی‌شود سرزمین را اداره کرد، خواستار تشکیل فضای وحدت و همراهی در بین گروه‌های گوناگون شد.

در ادامه راه او «وفاق ملی» را جانشین «دولت وحدت ملی» و تلاش کرد در انتصاباتش با منفعت گیری از طیف‌های گوناگون فکری در مسیر تحقق دولت وفاق ملی قدم بردارد. اما با مرور آنچه در این زمان از سوی منتقدانش نقل شده، می‌توان این چنین برداشت کرد که معنی واژه وفاق ملی برای منتقدان دولت چهاردهم با آنچه همراهان مسعود پزشکیان از وفاق ملی تعریف می‌کنند، دو مفهوم جداگانه و متفاوت است‌.

نوشته چینش کابینه و انتصابات درون دولت محل اول این منازعه است‌. آنهایی که اعتقاد دارند جایی برای جناح رقیب و ناموافق در دولت چهاردهم وجود ندارد و پزشکیان باید کابینه‌اش را با همفکران خود بچیند و در روبه رو آنهایی که پیش از چینش کابینه بر ادامه وضع حاضر یا همان ادامه راه دولت سیزدهم اصرار داشتند. دو نگاهی که بعد از چینش دولت هیچ‌کدام راضی نشدند. اکنون این‌بار انتصاب‌های مدیران میانی در دولت صدای منتقدان را بلند کرده است. چه آنهایی که خود رئیس‌جمهور دست به انتخابشان زده است و چه آنهایی که توسط مدیران دیگر دولت منصوب شده‌اند.

درمیان منتقدان، روزنامه کیهان دست بالا را در توبیخ دولت به علت انتصاباتش ازهمان روزهای نخست دارد. این روزنامه طی یک ماه قبل چندین دفعه از انتصاب آنها که «طیف‌های تندرو مدعی اصلاحات در دولت» می‌خواند، انتقاد کرده است. این روزنامه حتی از واژه «خالص‌سازی» با تابلوی «وفاق ملی» برای دولت پزشکیان منفعت گیری کرده و چینش جاری دولت را مساوی با منزوی ساختن نیروهای انقلابی دانسته است. انتقاد از انتصاب محمدجعفر قائم‌پناه به گفتن معاون اجرایی رئیس‌جمهور، فاطمه مهاجرانی سخنگوی دولت و انتقاد از انتصاب‌های الیاس حضرتی در شورای خبر‌رسانی دولت از جمله انتقادهای صریح این روزنامه از دولت است‌.

این انتقادها یقیناً همه ندارد. هم چنان‌که روز قبل حمید رسایی، نماینده تهران در مجلس در تذکری شفاهی از برگشت محمدجواد ظریف به دولت انتقاد کرد. او با گفتن این که درحال حاضر به قانون نحوه انتصاب اشخاص در مشاغل حساس عمل نمی‌شود، او گفت: «آقای ظریف به علت آنکه فرزندش دو تابعیت داشت، استعفا کرد، اما مجددا خبرداد که من برگشتم و الان به گفتن معاون راهبردی رئیس‌جمهور کار می‌کند. بنده پیگیری کردم و انها گفتند که آقای پزشکیان تدبیر کرده و تدبیرش این است که در جلسه سران قوا و با موافقت آنها، ظریف برگشته است. بنده این نوشته را هم از آقای قالیباف و هم از آقای اژه‌ای سوال کردم که هر دو انها گفتند ما این چنین چیزی نداریم. در این شرایط سوال آن است که الان برگشتن ظریف به دولت بر چه اساسی است؟اگر ما اینجا قانون تصویب کنیم، اما آقایان به آن دقت نکنند چه منفعت‌ای دارد؟»

اما این که رئیس مجلس نیز روز قبل به جمع منتقدان مسعود پزشکیان در روال انتصاب‌هایش مدام است، قابل بازدید است. در واقع سخنان قالیباف نشان از آن دارد که هر دو جریان تا این مدت تعریف روشنی از مفهوم ‌وفاق ملی ندارند. در واقع همین عدم تعریف روشن از وفاق ملی است که منتقدان را به گله های از دولت حتی در انتصاب‌هایش در چارچوب ساختار مدیریتی دولت سوق داده است. ازسوی دیگر انتقاد رئیس مجلس از پزشکیان در قالب نطق پیش از دستور حاکی از آن است‌ که فشارها به دولت پزشکیان برسر انتصاب مدیران میانی در حال افزایش است‌.

به این ترتیب که اکنون علاوه بر اصولگرایان تندرو، طیف میانه‌روی این جریان نیز از برخی انتصاب‌های دولت چهاردهم گله های دارد. همه اینها می‌تواند نشانه‌ای از این باشد که واژه وفاق ملی با وجود همه کوششهای مسعود پزشکیان انگار نتوانسته گره منازعات و دعواها بین جریان‌های سیاسی را باز کند. در واقع شعاری که تا دیروز شاه‌بیت کارزار انتخاباتی رئیس‌جمهور می بود، به علت برداشت‌های گوناگون از آن امروز به محل جدیدی برای چالش‌های سیاسی بدل شده است‌.

منبع :


دنیای اقتصاد