“خاک مادر” هم چنان خاک می خورد!/ تبعات واگذاری روایت دست اول_خبررسان

سال ۱۴۰۱، سرزمین، اتفاقات تلخی را پشت سر گذاشت؛ با دخالت دشمنان و موج‌سواری آنها بر احساسات مردمی، خیابان‌ها صحنه آتش افروزی افرادی شد که هیچ زمان هویت‌شان برای مردم آشکار نشد، اما هر چه می بود سرمداران این اتفاق، مردم نبودند. در این چنین شرایطی، الزام ساخت فیلم‌های مستند روشنگرایانه به منظور شناساندن هویت این اغتشاشگران به مردم، بیشتر از هر زمان فرد دیگر حس می‌شود.

هجدهمین جشنواره سینما حقیقت که به تازگی به پایان رسیده است، میزبان یک فیلم مستند در قسمت نمایش اختصاصی می بود که این چنین روایتی داشت؛ فیلم مستند «خاک مادر» ساخته محسن اسلام‌زاده که سراغ اتفاقات تابستان ۱۴۰۱ در سیستان و بلوچستان رفته و با منفعت گیری از تصاویر عینی از آن حادثه تلاش کرده تا پشت پرده آتش‌افروزی‌ها در سیستان و بلوچستان را روشن کند.

یقیناً بر پایه شنیده‌ها، این فیلم مستند سال قبل هم متقاضی وجود در جشنواره سینما حقیقت شده می بود، اما بنابر دلایلی که مرتبط با درون و بیرون از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است، مجوز وجود در جشنواره را دریافت نمی‌کند، با این حال، امسال سپس از یکسری موافقت‌ها از سوی نهادهای امنیتی، این مستند زمان نمایش در جشنواره سینما حقیقت در قسمت نمایش اختصاصی را اشکار می‌کند. اگر چه همان اکران هم در ساعات پایانی بدون هیچ‌گونه توضیحی لغو می‌شود.

سوال اساسی اینجاست که اگر پیش از اغاز جشنواره با وجود این فیلم مستند در جشنواره موافقت می‌شود، چرا تنها اکران آن در دقایق پایانی لغو می‌شود؟ علاوه براین، هیچ توضیحی از سوی دبیرخانه جشنواره و یا تهیه‌کننده مستند انتشار نشده است که جای سوال فرد دیگر است.

نباید فراموش کنیم که در شرایطی هستیم که جنگ رسانه‌ای علیه کشورمان علنی شده و رسانه‌های فارسی زبان خارجی به طور ۲۴ ساعته در حال کار کردن و خبررسانی غیرواقعی علیه ایران می باشند. به یاد داریم که در همان روزهای التهابات، این رسانه‌ها چطور تصاویر غیرواقعی را در رسانه‌های خود انتشار می‌کردند و علتافزایش التهابات می‌شدند. در این چنین شرایطی، باید روایت غالب را خودمان به دست بگیریم و رسانه‌های ایرانی روایتگر مهم اتفاقات باشند تا مبادا روایت‌های غیرواقعی توسط دشمنان به جای روایت‌های مهم در اذهان مردم جای بگیرند.

عمل به حذف نمایش یک فیلم مستند از جشنواره سینما حقیقت و جلوگیری از اکران آن نه تنها هیچ کمکی نمی‌کند، بلکه میدان را برای دشمنان باز می‌کند تا با ساخت مستندهای غیرواقعی و نمایش آن از طریق رسانه‌های معاند خودشان، افترا را به جای راست به خورد مردم ایران بدهند. ای کاش پیش از آنکه آنها کاری کنند، ابتکار عمل را به دست گیریم. دوربین‌هایشان را باور کنیم و نقدهای دلسوزانه‌شان را بپذیریم.

انتهای مطلب/