احوال حج_37/ پرستو در قاف؛ سفرنامه ای که درس شد_خبررسان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبررسان از تنسیم، علیرضا قزوه نویسنده کتاب «پرستو در قاف» در روایت سفر حج و نگارش سفرنامه خود او گفت: 

سال ۱۳۷۲ سعادتی دست داد و به حج مشرف شدم. آن سال، فروردین‌ماه، مصادف با مراسم تشییع پیکر مطهر شهید آوینی می بود. یادم می‌آید که حتی حضرت آیت‌الله خامنه‌ای نیز شخصاً برای تشییع آوینی تا حوزه هنری آمدند که این خود نشان از جایگاه آوینی نزد ایشان داشت.

در همان مراسم، دوستان از طرف رئیس زمان حوزه هنری به من خبر دادند که امسال من نیز به حج مشرف خواهم شد.

گروهی متشکل از نزدیک به هشت هنرمند بودیم که شامل چند نویسنده، عکاس و شاعر می‌شدیم. من نیز به گفتن یک شاعر در این جمع وجود داشتم. این سفر، حج واجب می بود و قرار می بود حاصل این توانایی معنوی را در قالب آثار هنری اراعه دهیم. از بین آن هشت نفر، نزدیک به چهار نفر از ما به نگارش سفرنامه پرداختیم. آقای رحیم مخدومی، یکی از همراهان گرامی ما می بود که سفرنامه‌ای نوشت. این چنین، مرحوم آقای رضا بنده خدا، که احتمالا نامی آشنا در ادبیات نباشد، اما انسانی فرزانه و اهل دل می بود، سفرنامه‌ای زیاد دلنشین و عمیق از این سفر اراعه داد. یادم هست که ایشان بعد از برگشت از سفر، تنها چند عدد چفیه و سوغات‌های ساده‌ای با خود آورده می بود که نشان از زندگی زیاد ساده و پرهیزکارانه ایشان داشت.

.

در این جمع صمیمی، دوستان فرد دیگر نیز وجود داشتند؛ آقای داوود غفارزادگان و آقای محمدرضا بایرامی از نویسندگان برجسته بودند. دوست گرامی عکاس ما، احمد ناطقی، یکی از بهترین عکاسان معاصر نیز در این سفر همراه ما می بود. بنده نیز سعادت داشتم که سفرنامه‌ای با گفتن «پرستو در قاف» نگارش کنم.

این سفر، اغاز یک توانایی زیاد پرماجرا، قشنگ و عاطفی در حج می بود که قلب را به سرزمین میقات گره زد. سال‌ها سپس، در نزدیک به سال ۱۳۸۷، وقتی که در هندوستان اقامت داشتم، سعادت فرد دیگر دست داد و به اتفاق خانواده برای بار دوم به حج مشرف شدم. هرچند یادداشت‌های این سفر دوم را به نگارش درنیاوردم، اما یادداشت‌های سفر اول خود را در قالب یک کتاب انتشار کردم.

دلنشین است بدانید که نزدیک به سه تا چهار صفحه از این کتاب، سال‌ها تحت همان گفتن «پرستو در قاف» در کتاب‌های درسی سال اول دبیرستان نیز گنجانده شد. این خلاصه‌ای از اغاز سفری عمیق و پر از حس به سوی خانه خدا می بود.