کارگران زیر بار هزینه‌ها؛ تورم از مزدها پیشی گرفت_خبررسان

به گزارش تجارت نیوز، افت مستمر قوت خرید کارگران در سال‌های تازه، معیشت میلیون‌ها خانوار را با بحران جدی روبه رو کرده است. در حالی که قیمت کالاهای اساسی، اجاره مسکن، هزینه آموزش و درمان با سرعتی سرسام‌آور در حال افزایش است، دستمزد ماهانه کارگران در تعداد بسیاری از موارد حتی تا نیمه ماه هم دوام نمی‌آورد.

یکی از کارگران خدمات شهری در تهران می‌گوید:تا این مدت هفته دوم ماه نرسیده، دستمزد همه می‌شود. باید برای خوراک، پوشاک بچه، اجاره، دارو و حتی حمل‌ونقل از فردی قرض بگیرم یا از وام‌های تازه منفعت گیری کنم.

مطابق آخرین برآوردهای کارشناسان، هزینه یک زندگی حداقلی برای یک خانوار چهار نفره بیشتر از ۳۰میلیون تومان در ماه تخمین زده شده، در حالی که حداقل دستمزد کارگران در سال جاری نزدیک به ۱۰تا ۱۲میلیون تومان است؛ یعنی چیزی نزدیک به یک‌سوم هزینه‌های واقعی زندگی.

کارگر فرد دیگر در حوزه تشکیل با پافشاری بر نبوده است امنیت شغلی می‌گوید:ما نه بعد‌انداز داریم، نه بیمه درست‌وحسابی، نه مطمعن از این که ماه آینده هم سر کار هستیم یا نه. فقط و فقط برای فراهم ابتدایی‌ترین نیازها، از آینده حقوق‌مان وام می‌گیریم.

به حرف های او، تعداد بسیاری از همکارانش وام‌های خرد با سود بالا می‌گیرند تا بتوانند شهریه مدرسه، کرایه خانه یا هزینه درمان را فراهم کنند. اما پرداخت اقساط همین وام‌ها، خود به بدهی جدیدی منجر می‌شود.

بازدید میدانی در مناطق کارگری مشخص می کند که اقلامی همانند گوشت، لبنیات، میوه، شیر خشک و حتی تخم‌مرغ از سبد مصرفی تعداد بسیاری از خانوارهای کارگری حذف شده یا به‌شدت محدود شده‌اند.

یکی از فروشندگان لبنیات در منطقه‌ای جنوب تهران می‌گوید:مردم دیگر پنیر هم کیلویی نمی‌خرند، گرمی می‌خرند یا اصلاً نمی‌خرند. برخی زمان‌ها از ترحم مغازه‌دار خرید می‌کنند و قول خواهند داد آخر ماه حساب کنند.

به این علت گزارش, وام گرفتن در فرهنگ اقتصادی خانواده‌های کارگری دیگر نه یک انتخاب، بلکه یک اجبار است. برخلاف فکر سنتی که وام را ابزاری برای خرید خانه، راه‌اندازی کسب‌وکار یا تحصیل می‌دانستند، اکنون این پول‌های مقطعی تنها برای فراهم هزینه نان، اجاره یا دارو منفعت گیری می‌شود.

چند شیفت کار برای گذران زندگی، نه رفاه

با افزایش هزینه‌ها و ثابت ماندن دستمزد، تعداد بسیاری از کارگران ناچارند بعد از آخر شیفت اول، در مشاغل دیگر یا به‌صورت پاره‌زمان کار کنند. با این حال باز هم دخل و خرج با هم جور نمی‌شود.

یکی از رانندگان اسنپ که در یک کارخانه تولیدی نیز مشغول به‌کار است، می‌گوید؛از ۷صبح تا ۴بعدازظهر در کارخانه‌ام، سپس از آن تا ۱۰شب اسنپ کار می‌کنم. آخر ماه که حساب می‌کنم، باز هم بدهکارم. فقط زنده‌ایم، زندگی نمی‌کنیم.

دستمزدهای پایین، تورم بالا، نبوده است امنیت شغلی و سختی هزینه‌ها، چنان حالت معیشتی طبقات فرودست را تحت‌الشعاع قرار داده که بدهکاری دائمی به “جیب خالی خودشان” به یک عادت اجباری تبدیل شده است.

منبع: تسنیم