مستند “ما بی شماریم”، جواب به ادعای شگفت سران فتنه در سال ۸۸/ آیا شهروند درجه دو داریم؟

به نقل از خبرنگار فرهنگی خبررسان از تنسیم، سید محمد محمدی‌سرشت متولد ۱۳۶۴ مشهد مقدس است. وی، تهیه‌کنندگی یا کارگردانی مستندهایی چون «هموطن»، «عشق او گفت برو»، «ما بی‌شماریم» و «نفس خوار» را در کارنامه خود دارد. مستند «ما بی‌شماریم» محمدی‌سرشت موفق به کسب فانوس بهترین فیلم مستند قسمت تاریخ انقلاب اسلامی و فتنه سال ۸۸ و در سومین جشنواره عمار شده‌است و مستند «نفس خوار» او در یازدهمین جشنواره عمار توانست لوح افتخار بهترین فیلم مستند قسمت پایش و پالایش اجتماعی را از آن خود کند.

او او گفت‌‌‌و‌گو با خبرنگار تسنیم درمورد ازمایش ها خود از ساخت مستندهای سیاسی به اختصاصی درمورد نوشته ۹ دی سخن او گفت.

محمدی سرشت فرمود: به نظر من با اهمیت ترین شاخصه حماسه نهم دی‌ماه، «همدلی» می بود. این که ما در این روز ناظر بودیم که افراد گوناگون با سلایق و افکار گوناگون، آمده‌ بودند و در یک قضیه، با هم اتفاق نظر داشتند؛ آن قضیه نیز، مخالفت با فتنه و فتنه‌گران می بود. این شاخصه‌ای است که ملزوم است تداوم و استمرار داشته‌باشد.

این مستندساز در پیشنهاد‌ای برای جشنواره عمار خاطرنشان کرد: جشنواره عمار باید برای تشریح و روشنگری رخدادهایی چون فتنه سال ۸۸، سیاست‌گذاری‎‌های خود را زیاد تر سمت تبیین ببرد. یقیناً، طبق معمول جشنواره عمار، همین مسیر را درپیش دارد.

سکوت پرهزینه نخبگان و خواص

محمدی سرشت فرمود: چیزی که در دوره فتنه ۸۸ حرف های می‌شد و رهبری هم چندین دفعه اشاره فرموده‌ بودند، این می بود که هنگامی نخبگان و افراد صاحب تریبون در این عرصه سکوت‌کنند، به تبع، یک جریان سکوت در رسانه‌های سرزمین در این نوشته حاکم می‌بشود. به نظر من، با اهمیت ترین قضیه، همین می بود.

وی در توضیح چرایی انتخاب نوشته فتنه ۸۸ برای مستند «ما بی‌شماریم» اشاره کرد: در آن زمان، قضیه جمهوریت نقل می بود. یک ادعای قبیحانه‌ای جریان داشت مبنی‌بر این که آنهایی که اهل تهران نیستند، لزوما، رای شان، رای درجه یکی نیست! این سخن از سوی افراد منتسب به جریان اصلاح‌طلب و برانداز، نقل شده‌می بود. در این مستند، تلاش ما برا این می بود که بازدید کنیم، افرادی که از نظر این مدعیان، از نظر رای دادن، شهروندان درجه دویی می باشند، چه ادبیاتی دارند، چه عمقی از بینش را دارند. این چنین ملزوم می بود به افرادی که در رسانه‌های ما هیچ بازنمایی درست و کاملی از آن ها نمی‌شد، به طور چند جانبه، پرداخته‌بشود. همه این‌ها، در جواب آن ادعا، صورت گرفته‌ می بود.

این مستندساز در رابطه عمل های جشنواره عمار به منظور تحقق عدل رسانه‌ای اظهار داشت: جشنواره عمار در مسیر تحقق عدل رسانه‌ای، قدم‌های خوبی برداشته‌ اما کافی نیست. دریچه‌ها و درگاه‌های مهم‌تری وجود دارند که باید از بین بردن عدم عدل رسانه‌ای، از طرف آن‌ها انجام‌بشود.

تولد پربرکت عمار

او گفت: جشنواره عمار به اندازه خود توانسته در جهت نظم تازه جهانی حرکت کند. ماموریت جشنواره عمار این است که مردم و جامعه را با جایگاهی که اکنون، سرزمین ما دارد و جایگاهی که می‌تواند در نظم تازه داشته باشد، آشنا کند. همین خبر‌رسانی و آگاه‌سازی مردم در این عرصه، حرکت زیاد مهم و ارزشمندی است.

محمدی سرشت در ادامه گفت: اما من حس می‌کنم جشنواره عمار در قضیه نظم تازه جهانی، زیاد موفق نیست چون معتقدم عمار، حداقل در چهار یا پنج سال تازه، به شدت در حال درجا زدن است و پیشرفتی نداشته‌ است. حداقل تا دوره ششم الی هفتم جشنواره، یک رشد مشهود در جشنواره دیده می‌شد. کمیت آثار و تنوع جغرافیایی خوب می بود. اما از یک وقتی، آثار چه از نظر کیفیت و چه کمیت، ثابت ماندند. این قضیه، حتی شامل پیگیری جشنواره از فیلم‌سازها می‌شد.

وی در تشریح ماموریت نسل تازه فیلم‌ساز او گفت: مستندسازها و فیلم‌سازها باید خود را در ساخت آثار مربوط به این موضوعات حیاتی، قوی سازند. چون وقتی که یک بحران یا مشکل پیش می‌آید، طبق معمول بچه‌های مستندساز حیران خواهد شد که چطور باید به تشکیل در رابطه این نوشته بپردازند و برتری تشکیل رسانه‌ای با چه چیزی است؟ این الزام آن است که رصد درستی داشته‌باشیم و بچه‌ها بتوانند نگاهی به تولیدات قبل داشته و آن ها را صدمه‌شناسی کنند تا زمان وقوع یک حادثه، بتوانند قضیه مهم و فرعی را از هم تشخیص‌دهند.

محمدی‌سرشت در آخر به تغییرات تشکیل‌شده در فضای فیلم‌سازان انقلابی بعد از ظهور عمار اشاره کرد: تولد جشنواره عمار، اتفاق زیاد مبارکی بوده‌ است. من به یاد دارم در دوره‌های پیش از ظهور عمار، ما در کلاس‌های حاج نادر طالب‌زاده شرکت می‌کردیم و فیلم‌هایی ساخته‌بودیم. فیلم‌هایی ساخته می‌شد که برخی قوی بودند و برخی از کیفیت کم‌تری برخوردار بودند. اما این آثار در کل، تفاوت بسیاری با فیلم‌هایی که از رسانه ملی پخش می‌شد، نداشت، ولی انتشار کردن آن نه در رسانه ملی جایگاهی داشت و نه ما همانند امروز، فضای مجازی پررنگی را داشتیم و نه جشنواره حقیقت، حاضر به قبول آثار ما می‌شد. این جریان به مرور در حال شکل دادن نوعی از ناامیدی را در دل بچه‌هایی که می‌خواستند داخل این فضا بشوند، می بود؛ آن‌ها داشتند به این نتیجه می‌رسیدند که ما نادرست می‌کنیم که دست به تشکیل محتوا در این عرصه‌ها می‌زنیم. با تولد جشنواره عمار، این امیدها زنده‌ و همینطور این جشنواره، علتتولید فیلم‌ساز شد. افراد تعداد بسیاری که در شهرستان‌ها فکر می‌کردند نمی توانند اثری بسازند که دیده‌ بشود، دیدند که این اتفاق با عمار به حقیقت پیوست.

انتهای مطلب/