تنها سلاحی که اسرائیل نمی‌تواند بمباران کند_خبررسان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبررسان از تنسیم، «پلستیا العَقاد» اولین بار در اکتبر ۲۰۲۳، اندکی بعد از اغاز نسل‌کشی در نوار غزه، در اینستاگرام ظاهر شد. او فقط ۲۱ سال داشت، اما به یکی از برجسته‌ترین روزنامه‌نگارانی تبدیل شد که از قلب غزه گزارش می‌داد. پلستیا با جلیقه و کلاه آبی خبرنگاری‌اش، ویدئو پشت ویدئو انتشار می‌کرد و ویرانی و وحشتی را نشان می‌داد که اسرائیل بر مردم و سرزمینش تحمیل می‌کرد. او در روزهای نخستین نسل‌کشی به چهره‌ای نمادین تبدیل شد و در نهایت توانست غزه را به مقصد استرالیا، جایی که عمویش زندگی می‌کند، ترک کند.

پلستیا همانند همه روزنامه‌نگاران غزه، در موقعیت منحصر به فردی قرار داشت؛ او همزمان باید نسل‌کشی را گزارش می‌داد و در عین حال، برای زنده ماندن در هجوم آتش اسرائیل هم باید همه تلاش خود را می‌کرد. در طول آن زمان، او خاطرات روزانه‌ای ثبت کرد که جزئیات ۴۵ روز اول دشوار و ویرانگر نسل‌کشی را شرح می‌دهد.

روایت «چشمان غزه» از ۴۵ روز نسل‌کشی

ویدئوها و گزارش‌های پلستیا در آن ایام تحسین همگان را برانگیخته می بود. افرادی که گزارش‌های او را تماشا می‌کردند، شجاعت و فداکاری او را برای نشان دادن دقیق آنچه در حال وقوع می بود، می‌ستودند. «چشمان غزه» گفتن کتابی است که او اخیراً با محوریت یادداشت‌هایش و برای روایت بخشی از نسل‌کشی مداوم در فلسطین انتشار کرده است. او پافشاری می‌کند آنچه او در سال ۲۰۲۳ توانایی کرده، در دو سال تازه هم در غزه در جریان است. این کتاب خوانندگان را بیشتر از پیش به پشت صحنه وحشت‌هایی که او ناظر می بود می‌برد و اراده و روحیه باورنکردنی مردم فلسطین را به نمایش می‌گذارد.

مخاطب ناظر آن است که زندگی پلستیا در این صفحات برای همیشه تحول می‌کند؛ او در تلاش است تا همزمان جایگاه خود را به گفتن یک روزنامه‌نگار و بازمانده نسل‌کشی اشکار کند. خاطرات او سندی زنده از جنایات اسرائیل است، آن هم در وقتی که سانسور و پروپاگاندا رو به افزایش است. بی‌تردید، کلمات و ازمایش ها پلستیا به قسمت مهمی از تاریخ تبدیل خواهند شد، و امروز، تنها می‌توانیم امیدوار باشم که این کتاب به گسترش آگاهی و تشکیل تحول پشتیبانی کند تا روزی فلسطین آزاد را ببینیم.

این روزنامه‌نگار درمورد چگونگی نگارش و انتشار کردن کتابش او گفت: هنگامی در طول نسل‌کشی مشغول نوشتن بودم و زنده ماندم و غزه را تخلیه کردم، مجدد اغاز به خواندن دفتر خاطراتم کردم و ناشران با من تماس گرفتند. دفتر خاطرات یک چیز شخصی است، اما از نظر دیگر، داستانی است که میلیون‌ها نفر می‌توانند با آن ربط برقرار کنند. به این نتیجه رسیدم که این خاطرات، فقط داستان من نیست؛ به این علت حس کردم اگر آن را انتشار نکنم، خودخواهانه عمل کرده‌ام.

هیچ خط قرمزی وجود ندارد

او به حوادث تلخی که غزه طی نزدیک به دو سال قبل از سر گذرانده، اشاره و اضافه کرد: لحظه‌ای که فهمید شدم حملات اسرائیل علیه مردم غزه، یک نسل‌کشی است نه یک تجاوز عادی، وقتی می بود که بیمارستانی بمباران شد؛ چون من همیشه فکر می‌کردم بیمارستان‌ها خط قرمز می باشند. آنها جایی می باشند که مجروحان در آنجا مداوا خواهد شد، اما هنگامی دیدم بیمارستانی بمباران شد و هیچ‌کس کاری در روبه رو آن انجام نداد ـ اکنون نیز به سختی بیمارستانی در غزه فعال است ـ پِی بردم که این یک نسل‌کشی است. این همانند هیچ توانایی‌ای نیست که قبلاً داشته‌ام.

اسرائیل؛ تهدیدی برای همه جهان

به حرف های این نویسنده، به نظر می‌رسد با وجود همه این جنایت‌ها، در رابطه اسرائیل هیچ خط قرمزی واقعاً وجود ندارد؛ به خصوص اکنون. اسرائیل دوحه را بمباران کرد؛ آنها فلسطین، تونس، قطر، یمن، سوریه و جنوب لبنان را بمباران کردند. بعد خط قرمزها کجا می باشند؟ و چرا ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که این اجازه داده می‌شود؟ من فکر می‌کنم همه، چه فلسطینی باشید و چه نباشید، باید از آنچه اسرائیل انجام می‌دهد و آنچه جهان اجازه می‌دهد، حس تهدید کنید.

انتقاد از نوع نگاه به انسان‌ها در خاورمیانه و به اختصاصی در روبه رو فلسطینیان، چندین دفعه و چندین دفعه نقل شده است؛ همان چیزی که چکیده آن را می‌توان در عبارت «رفعت العریر» شاعر شهید غزه، خواند: «ما عدد نیستیم». العقاد نیز در بخشی از سخن بگویید‌هایش به وجود این نوع نگاه فرودستانه به مردم سرزمینش انتقاد کرد و او گفت: داستان هند رجب را در نظر بگیرید. ما همه داستان او را میانه وقوع، در وقتی که او تماس می‌گرفت و آنها تلاش داشتند او را نجات دهند، می‌دانستیم اما هیچ‌کس کاری برایش نکرد. اکنون که او مرده است، فیلم‌هایی درمورد او ساخته می‌شود که من اعتراضی ندارم. خوشحالم که فیلم و آگاهی در رابطه او و داستانش وجود دارد. اما میلیون‌ها هند رجب دیگر در غزه دچار شده‌اند. آیا ما منتظریم تا آنها بمیرند سپس اغاز به تشکر و سخن بگویید در موردشان کنیم؟ اسرائیل حتی روزنامه‌نگارانی همانند أنس [الشرطی] و مریم [أبو دقه] را کشت، و سپس دنیا اغاز به سپاس از آنها و سخن بگویید کردن و انجام مصاحبه درمورد آنها کرد. اما در رابطه وقتی که زنده بودند چه؟

نیرومندترین سلاح مردم فلسطین

این روزنامه‌نگار از «امید» به گفتن نیرومندترین سلاح مردم غزه یاد کرد و او گفت: امید تنها چیزی است که اسرائیل نمی‌تواند آن را بمباران کند. آشکار است که بعضی اوقات حس ناامیدی و درماندگی می‌کنم، اما بعضی اوقات اوقات با خودم می‌گویم، هیچ چیز برای همیشه دوام ندارد. اشغالگری برای همیشه باقی نخواهد ماند. روزی فلسطین آزاد خواهد شد؛ به این علت هر چه مقدار هم که نومید شوم، تلاش می‌کنم همیشه به امید چنگ بزنم. فکر می‌کنم این ویژگی تعداد بسیاری از فلسطینیان است.

العقاد در آخر پافشاری کرد: دوست دارم مردم بدانند که “چشم‌های غزه” (The Eyes of Gaza) داستان من به تنهایی نیست، و هنگامی آنها این کتاب را می‌خوانند، به یاد بیاورند که نزدیک به دو میلیون نفر در غزه تا این مدت با آنچه بر من گذشت، مواجهند. توانایی من فقط برای ۴۵ روز می بود، اما اکنون، مردم غزه تقریباً ۷۰۰ روز است که در معرض یک نسل‌کشی قرار دارند.

انتهای مطلب/؛