۴۰ نفر از بهترین اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران اخراج یا بازنشسته شده‌اند_خبررسان

به گزارش خبررسان، مشروح او گفت‌وگوی دکتر رضا ملک‌زاده را  می‌خوانید:

مطلع شدیم که انگار شما را از دانشگاه تهران بازنشسته کرده‌اند. آیا این خبر صحت دارد؟ چرا این چنین اتفاقی رخ داده است؟

بله. در حالی که من در دانشگاه تهران نسبت به دیگر اعضای هیأت علمی دانشگاه تهران زیاد تر کار و تحقیق می‌کنم و درس می‌دهم و بر پایه معیارهای علمی که در دنیا هست، من بیشترین رتبه علمی را دارم، این اتفاق افتاده است. یقیناً این فقط مورد من هم نبوده و ما حس می‌کنیم فعالیت‌های دوره جاری دانشگاه علوم پزشکی تهران تبدیل خراب شدن کل دانشگاه می‌شود. قبل از من احتمالا نزدیک به ۴۰ نفر از بهترین اعضای هیأت علمی را اخراج یا بازنشسته کرده؛ اتفاقا آنها به دیوان عدل اداری شکایت کرده‌اند و همه آنها رأی گرفته‌اند که باید به دانشگاه برگردند. آخرین موردش من بودم که زیاد‌ها به آن اعتراض کردند.

این فقط در دانشگاه هم نیست؛ به طور کلی در اکثر امور سرزمین یک نا به سامانی وجود دارد. برای مثال دانشگاه علوم پزشکی تهران هم در ایران و هم در دنیا یک دانشگاه برجسته می بود و در زمان همین دو سال رتبه آن ۲۰۰ پایه پایین آمده و بر می‌گردد به این که تیم مدیریتی تازه جوّی در دانشگاه تشکیل کرده که علاقه، کار کردن و دلسوزی را افت داده و یک جوّ ناامیدی در دانشگاه به وجود آورده است.

من که آسیبی نمی‌بینم. با دقت به این که استاد ممتاز بودم، تا پنج سال دیگر هم می‌توانم خدمت کنم. اگر از دانشگاه هم من را بازنشسته کنند، حقوق من همان قدر است. اما مسأله مهم این است که همیشه من جستوجو انتقال توانایی و دانش به دانشجویان جوان بوده‌ام و این نوشته آنها را محروم می‌کند. من زمان بیشتری اشکار می‌کنم که هم به خانواده برسم و هم مطبی که دارم را ادامه بدهم و اصلا ضرری نمی‌کنم.

اما فاجعه این است که بهترین استادان دانشگاه علوم پزشکی تهران به هر دلیلی بازنشسته یا اخراج شوند و به تبع آن جمع کثیری از جوانان نومید شوند و دیگر حاضر نباشند حتی برای تحصیلات تحصصی به این دانشگاه همراه شوند. ما این فاجعه را در دانشگاه می‌بینیم و در کل سرزمین هم کم و بیش این را می‌بینید.

چه مقدار وجود اساتید برجسته و ممتاز علتایجاد انگیزه برای جوانان می‌شود و محروم کردن جوانان از این اساتید چه مقدار می‌تواند روحیه امید را از آنها بگیرد؟

به طور کلی همه دانشجویانی که به دانشگاه می‌آیند یک الگو برای خودشان تعیین می‌کنند. طبق معمول زیاد تر الگوها در دانشگاه‌ها اساتید زیاد برجسته می باشند. هنگامی یک جوان می‌بیند با آدمی که همه عمرش را برای این مملکت کار و تحقیق کرده و درس داده در نهایت بی ادبی و بی احترامی برخورد می‌شود، حس پوچی می‌کند و امیدی برای او باقی نمی‌ماند.

من نزدیک ۴۵ سال در نظام جمهوری اسلامی هم مسئولیت‌های گوناگون داشته‌ام و هم زمان عظیمی را برای پرورش دانشجویان، رزیدنت‌ها و فوق تخصص‌ها گذاشته‌ام و تحقیقات زیاد بسیاری کرده‌ام. هنگامی به ما اینقدر بی احترامی می‌شود، دیگر فردی امیدی ندارد و اصلا به مملکت نومید می‌شود.

در خبرها ناظر هستیم که تعداد بسیاری از متخصصین رشته‌های گوناگون پزشکی از سرزمین مهاجرت کرده‌اند. به نظر شما این نوع برخورد با اساتید دانشگاه چه مقدار به انگیزه‌های مهاجرت نخبگان سرزمین دامن می‌زند؟

اندوخته مهم یک مملکت نفت و منبع های نیست و آدم‌ها می باشند؛ آدم‌هایی که با توانایی و توانمند می باشند. هنگامی که ناامیدی در این قشر به وجود بیاید، به شدت اغاز به مهاجرت کرده‌اند و این مهاجرت متأسفانه روز به روز دارد زیاد تر می‌شود و ابعاد گسترده‌تری اشکار می‌کند. حتی افرادی که به خارج رفته‌اند و قرار می بود همراه شوند هم نمی‌آیند.

انگار دکتر ملک حسینی از شما برای وجود در دانشگاه علوم پزشکی شیراز دعوت کرده و خود شما هم به فعالیت در مطب خصوصی اشاره داشتید. در صورت بازنشسته شدن از دانشگاه تهران، فعالیت خودتان را در کدام قسمت ادامه می‌دهید؟

من هم امکان کار در ایران دارم و هم در هر جای دنیا که بخواهم. ولی من ترجیح می‌دهم که بقیه عمرم هم داخل ایران و در خدمت مردم ایران باشم. من تا این مدت می‌توانم در هر دانشگاهی که بخواهم درس بدهم. کارهای تحقیقاتی زیاد بزرگی انجام داده‌ام که هیچ زمان نمی‌شود جلوی آنها را گرفت؛ آنها ادامه دارد. این چنین از قدیم با وجود این که این همه کار و مسئولیت داشتم، طبابت را داشته‌ام و ان شاء الله آن را ادامه می‌دهم.

منبع :


جماران