ادامه همراهی هنرمندان جهان با مردم غزه؛ تا این مدت خبری از داخل ایران نیست+فیلم_خبررسان

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبررسان از تنسیم، در ادامه‌ی موج جهانی حمایتاز مردم فلسطین، هنرمندان برجسته‌ بین‌المللی بار دیگر با صدایی رسا، همبستگی خود را با غزه اظهار کرده‌اند. این همراهی، که از ماه‌ قبل با کمپین گسترده‌ «همه برای فلسطین-all together for palestine» اغاز شد، هم چنان در حال گسترش است. کمپینی که با شراکت چهره‌های هنری، فرهنگی و رسانه‌ای از سراسر جهان، نه‌تنها به تشکیل محتوا و بیانیه‌های اعتراضی انجامید، بلکه موفق شد پشتیبانی‌های نقدی قابل توجهی برای مردم غزه جمع‌آوری کند.

در تازه ترین مثالها و در همین هفته جوانا سانتوس، بازیگر پرتغالی، بعد از دریافت جایزه‌ بهترین بازیگر زن در جشنواره ««گلوبوس دی اورو» پرتغال -چیزی که اکثر رسانه‌ها به نادرست آن را گلدن گلوب ترجمه کرده‌اند- بهترین بازیگر زن سینما، صحنه‌ی سخنرانی خود را به بستری برای اعتراض بدل کرد. او زمان دریافت جایزه خود او گفت:

«ما نمی‌توانیم چشممان را به روی مرگ هزاران انسان بی‌گناه و نابودی یک ملت ببندیم. این جایزه مال من است، اما صدای من امروز متعلق به آنهاست؛ متعلق به افرادی که فقط برای «حق زندگی» می‌جنگند.»

.

اما در کنار بازیگران و سینماگران دنیا، هنرمندان عرصه موسیقی نیز سهم قابل توجهی در اعتراض به جریان نسل‌کشی مردم غزه داشتند. به تازگی برایان آدامز، اسطوره‌ موسیقی راک، در کنسرت خود در ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۵ در آلبرتا هال کانادا، با اشاره‌ای مستقیم به حالت مردم غزه، نسبت به کشتار مردم غزه عکس العمل صریحی نشان داد. او در بین اجرای قطعات محبوبش، از حضار خواست تا فراموش نکنند که «در همین لحظه، مردم بی‌دفاع غزه زیر آتش‌اند؛ در حالی که امشب همه ما سپس از کنسرت به خانه‌های امن خود می‌رویم و غذا می‌خوریم، بچه‌های غزه زیر بمباران می باشند و آواره‌اند و والدین آنها نمی توانند از آنها دفاع کنند. به این علت برای همدلی با پچه‌های غزه چراغ موبایل‌ها را روشن کنید و بالا بگیرید». ویدئوی این لحظه که در تیک‌تاک انتشار شد، میلیون‌ها بازدید دریافت کرد و به یکی از نمادهای هنری مقاومت تبدیل شد.

 آدولفو پرز اسکیبل، هنرمند و فعال آرژانتینی و برنده‌ جایزه‌ی نوبل صلح، در اعتراض به سفر بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل به کشورش، خواستار بازداشت او شد. اسکیبل با اشاره به اتهامات نتانیاهو در دیوان بین‌المللی کیفری به‌علت کشتار غیرنظامیان و بمباران مدارس، بیمارستان‌ها و مساجد در غزه، خبرداد:

«نتانیاهو باید به زندان برود. آرژانتین به‌گفتن کشوری که دیوان بین‌المللی کیفری را به رسمیت می‌شناسد، موظف به اجرای احکام آن است.»

او این چنین با انتقاد از دعوت رسمی رئیس‌جمهور آرژانتین، خاویر میلی، از نتانیاهو، یادآور شد که اسرائیل پیش‌تر از یکی از عاملان دیکتاتوری نظامی آرژانتین محافظت کرده است. اسکیبل او گفت: «جای شگفتی ندارد که رئیس‌جمهور ما برای سی هزار نفری که در زمان دیکتاتوری نظامی آرژانتین ناپدید شدند، احترامی قائل نباشد.»

هم‌زمان با این اعتراض، گروهی از فعالان حمایتکننده فلسطین نیز در پایتخت آرژانتین تجمعی برگزار کردند و با پلاکاردهایی که چهره‌ی نتانیاهو را به هیتلر تشبیه کرده بودند، مخالفت خود را با سفر او اظهار کردند.

اما با وجود این موج جهانی از هنرمندان، آنچه در این بین غایب است، صدای جریان هنری ایران است. در حالی که هنرمندان از آسیا، اروپا، آفریقا و آمریکا در حال گفتن اعتراض، تشکیل تاثییر، و جمع‌آوری پشتیبانی می باشند، متأسفانه از سوی هنرمندان ایرانی—چه در داخل سرزمین و چه در عرصه‌ی بین‌المللی—عکس العمل قابل توجهی دیده نمی‌شود. این سکوت، در تضاد با سابقه‌ی تاریخی هنر ایرانی در دفاع از مظلومان و گفتن حقیقت، سوال‌برانگیز است. خاصه آنکه زمان زمان بسیاری از دعوا اسرائیل به ایران نمی‌گذرد و به جای آنکه اینجا کانون و میدان مهم صدای اعتراض هنرمندان علیه اسرائیل باشد، از این فضا دور هم شده است.

یقیناً مطابق اخبار قرار است که در جشنواره فیلم کودک و نوجوان که به زودی برگزار می‌شود و همینطور در جشنواره جهانی فیلم فجر، در قسمت‌هایی به سینمای فلسطین پرداخته شود اما این جای خالی همراهی صنوف هنری و یقیناً وزارت فرهنگ را برای همراهی هنرمندان ایران با جهان در کمپین‌های ضد اسرائیلی و یا لااقل تشیکل یک پویش و امضای یک بیانیه را پر نمی‌کند.

انتهای مطلب/